پس از اولین فیلم خود با عنوان «آخرین خانهی سمت چپ» در سال ۱۹۷۲، وس کریون میخواست از ژانر وحشت فاصله بگیرد. اما هرچه تلاش کرد، نتوانست سرمایهگذاری برای یک پروژهی غیرترسناک پیدا کند. تهیهکنندگان خواهان هیجان و وحشت بیشتری از این کارگردان بودند و به همین دلیل کریون تسلیم شد. نتیجهی این ماجرا فیلم «تپهها چشم دارند» محصول ۱۹۷۷ بود، فیلم نسبتاً منزجرکنندهای که در آن گروهی آدمخوار یک خانوادهی حومهشهری را در بیابان نوادا آزار میدهند. این فیلم در گیشه موفق بود و دنبالهای برای نسخهی بازسازیشده را به همراه داشت.
در سال ۱۹۷۷، فیلم «تپهها چشم دارند» ساختهی وس کریون به روی پرده رفت و جرقهی شکلگیری یک زیرژانر جدید در وحشت را زد؛ زیرژانری با محوریت خانوادههای آدمخوار. این فیلم، سومین اثر بلند سینمایی کریون در مقام نویسنده و کارگردان بود. فرنچایز «تپهها چشم دارند» شامل فیلم اصلی، یک بازسازی، و دو دنباله است. در حالی که فیلم اصلی با موفقیت از اولین فیلم بلند کریون با عنوان «آخرین خانهی سمت چپ» (۱۹۷۲) فراتر رفت، قسمتهای بعدی آن نتوانستند به موفقیت فیلم ۱۹۷۷ دست یابند. با این وجود، هر کدام از این فیلمها در به تصویر کشیدن خانوادهی آدمخوار نمادینی که این اسطورهی ژانر وحشت تقریباً پنجاه سال پیش خلق کرد، منحصربهفرد هستند.
در طول دهههای ۷۰، ۸۰ و ۹۰، وس کریون با فیلمهای نمادینش، از جمله دو فرنچایز بزرگ ترسناک «کابوس در خیابان Elm» (۱۹۸۴) و «جیغ» (۱۹۹۶)، بخش قابل توجهی از این ژانر را تحت سلطه خود درآورد. در حالی که خروجی آثار برخی کارگردانها در طول سالها موفقتر بود، «تپهها چشم دارند» همچنان یکی از دشوارترین فیلمهای کریون برای بازسازی باقی ماند. با این حال، این فیلم موجی از سرگرمیهای دیگر با تمرکز بر آدمخواری را به راه انداخت، مانند مجموعهی «پیچ اشتباه». هرچند چند دهه از فیلم اصلی میگذرد، اما بدون شک تحت تأثیر خانوادهی «ژوپیتر» ساختهی کریون قرار گرفته است، با این تفاوت که انگیزههای بقا در این فیلم کاملاً متفاوت است.
فیلم های تپه ها چشم دارند بصورت رایگان در کاران مووی برای دانلود قرار داده شده اند.